گذشته از معدود استثناهای غیرقابل استناد فقر چرخه ای می سازد که نسل در نسل آدم ها را در گردابی مهیب غرق می کند؛ وقتی کسی در خانواده ای فقیر به دنیا می آید فاقد فرصت برای بهبود موقعیت خویش است. کافی است کمی در کوچه های شهر بگردی تا ملاقاتش کنی. هربار چهره منحصر متفاوتی به خود می گیرد، شکل عوض می کند، رنگ به رنگ می شود اما ذاتش همیشه یکی است: گزنده، دردناک و مهیب. خزنده و پنهان دامنه اش را گسترش می دهد، چنبره می سازد و ذهن و تن آدمی را گرفتار می کند، فرو می کشد، زخم می زند، از بین می برد اما ما چنان به حضور نحسش عادت کرده ایم که حساسیت خود را برابر آن از دست داده ایم.

گذشته از معدود استثناهای غیرقابل استناد، فقر چرخه ای می سازد که نسل در نسل آدم ها را در گردابی مهیب غرق می کند. وقتی کسی در خانواده ای فقیر به دنیا می آید فاقد فرصت برای بهبود موقعیت خویش است و این فقدان مجال مانند ارثیه ای شوم به نسل آینده منتقل می شود. برای شکستن چرخه فقر به توان مالی و فکری نیاز است اما تنگدستی مانع شکل گیری سرمایه لازم در چنین حوزه هایی است. وقتی آدم ها برای تامین معاش روزانه خود درمی مانند دیگر امکانی برای پس انداز کردن پول ندارند تا بتوانند به واسطه این خرده سرمایه ها موقعیت مالی خویش را بهبود بخشند. مهم تری از این مطالعات روانشناسی درباره فقر به وضوح نشان داده است که فرد مستمند بر اثر ناداری به اضطرابی فرساینده دچار شده امکان درست فکرکردن و تحلیل موقعیت را از دست می دهد.