با جواد یساری گفتگویی انجام شده است که بخش هایی از آن را در ادامه می خوانید.

کسانی که آن وقت‌ها در رادیو تلویزیون بودند ما را به نام کوچه بازاری خطاب کردند. بعد، از آهنگ‌های ما در لس آنجلس و این‌طرف و آن‌طرف دنیا استفاده کردند و اسمش را گذاشتند مردمی. آنها هم به خاطر خودشان این اسم را گذاشتند.

من شرقی‌خوان هستم. در سبک من از موزیک‌های عربی هم استفاده می‌شود و سبک شرقی کنار سبک عرب قرار می‌گیرد. من یک سبکی دارم که سبک درد دل است، مثل زبان شماست، زبان آن سینه‌سوخته‌ها و آنها که مشکلاتی در زندگی دارند.

آن روزها هیچ خواننده‌ای نمی‌رفت مداح شود. من خودم یک روز به مجلسی رفته بودم و دیدم مداحی که روی منبر نشسته، من را صدا زد و گفت آقای یساری بفرمایید و یک دهن بخوانید. وقتی گفتم نه و امتناع کردم، دیدم آمد تا من را بردارد و ببرد پشت بلندگو؛ گفتم من هیچ وقت پا در کفش ائمه نکرده‌ام. یک چیزهایی حرمت دارد.

لاله‌زار را نباید دست کم بگیرند. تعداد زیادی از بهترین خواننده‌ها و موزیسین‌های ایرانی از لاله‌زار به وجود آمدند. لاله‌زار دانشگاه موسیقی بود. من آخرین کسی بودم که به آنجا رفتم. وقتی من به آنجا رفتم، لاله‌زار ۸۰ نفر خواننده داشت. آهنگسازهای لاله‌زار از ته دل برای مردم کار می‌کردند. اهل این برنامه‌ها نبودند که  (هـ) را  (خ) تلفظ کنند و  (لام) را  (راء)؛ ما دقیقاً همان حرف مردم را برای‌شان آواز می‌کردیم.

وقتی انقلاب شد آمدند و وقتی به مغازه من رسیدند گفتند شما کرکره‌تان را بکشید پایین و بروید؛ چون ما با مردم خیلی رفیق بودیم./هفته‌ نامه نکته