مهریه مالی است که در هنگام عقد ازدواج مرد متعهد می‌شود به همسر خود بپردازد.

این مال می‌تواند به صورت نقدی، سکه و طلا و سایر اموال منقول یا غیرمنقول باشد.

به محض وقوع عقد زن مالک مهریه خود می گردد ولی در صورتی که زوجه باکره باشد در هنگام طلاق مالک نصف مهریه و بعد از نزدیکی مالک کل مهریه خود خواهد بود و حتی ارتکاب بدترین جرایم توسط زوجه مانع از مالکیت وی نسبت به مهریه خود نخواهد شد.

مهریه در سند ازدواج به دو صورت نوشته می‌شود:

1. عندالمطالبه به این معنی که زوجه هر زمان که بخواهد می‌تواند آن را وصول نماید.
2. عندالاستطاعه یعنی پرداخت مهریه به شرط استطاعت زوج خواهد بود.

مطابق قانون خانواده در صورت پرداخت ۱۱۰ عدد سکه زوج از طریق اجرای احکام جلب نمی شود ولی در صورت وجود مال و اموال امکان وصول مازاد بر ۱۱۰ عدد سکه وجود دارد،حتی این مورد شامل اموالی که در اینده تحصیل می شوند منجمله ارث نیز می گردد.

• از طریق اجرای ثبت در صورت داشتن اموال اعم از منقول و غیرمنقول
• از طریق دادگاه و دادخواست در دفتر خدمات قضایی

تفاوت این دو در نحوه وصول  آن است که در شیوه اول امکان جلب زوج وجود ندارد ولی در شیوه دوم امکان جلب وجود دارد. در هر دو طریق می‌توان زوج را ممنوع الخروج کرد ولی با این تفاوت که در شیوه اول، در ابتدای کار می‌توان زوج را ممنوع الخروج کرد و در شیوه دوم پس از اتمام کار و طی چندین ماه این کار را می توان انجام داد.

از بابت هزینه ها اداره ثبت به مراتب هزینه کمتری دریافت می نماید بنابراین در صورتی که زوج دارای اموال غیر منقول یا منقول است که بتوان آن را توقیف نمود بهترین روش اجرای ثبت است ولی در صورتی که زوج دارای اموال نمی باشد تنها راه اقدام از طریق دادگاه می باشد .

هزینه دادرسی در دعوی مهریه ۳٫۵ درصد از کل مهریه می باشد و در صورتی که زوجه قادر به پرداخت نباشد از طریق اعسار اقدام می نماید